Rzepik pospolity

łac. Agrimonia eupatoria

Liście można zaparzać jak herbatę [1], [3]. Roślina zawiera taniny (garbniki pirokatechinowe w ilości 2-5% [4]), dlatego nie należy spożywać jej zbyt dużo [2]. Niekiedy pojawia się informacja o możliwości spożywania nasion jako pokarm głodowy, jednak ze względu na zbyt mało wiarygodne źródło, zostawiam tę informacje jako ciekawostkę do dalszych poszukiwań.

Zajrzyj do darmowej próbki naszego atlasu roślin i podejmij decyzje o zakupie!

Próba smaku:

Zaparzona herbata z liści tej rośliny jest przyjemna, z lekka cytrynową nutą.

Jak prawidłowo rozpoznać?

Roślinę bardzo łatwo rozpoznać po haczykowatych owocach wyrastających z owłosionej łodygi. Kwitnie na żółto od czerwca do sierpnia. Liście zielonego koloru, od spodu nieco jaśniejsze, szarokutnerowate [2].

Wskazówka występowania:

Roślina pospolita na terenie całej Polski, na skrajach lasów, zaroślach i zboczach.

Z czym można pomylić?

Niektórzy ze względu na „czepialską” strukturę mylą rzepika z przytulią czepną, która jednak posiada zupełnie inne liście. Bardziej prawdopodobne jest pomylenie rośliny z innymi bardzo podobnymi gatunkami rzepika, które jednak są identycznie wykorzystywane. Mogą wystąpić trudności w prawidłowym oznaczeniu co do gatunku.

Rzepik szczeciniasty (łac. Agrimonia pilosa) – gatunek rzadszy, występujący tylko w północno-wschodniej części kraju.

Rzepik wonny (łac. Agrimonia procera) – rzadszy gatunek rzepika. Jego liście nie są pod spodem kutnerowate [2].

Właściwości medyczne:

Ziele rzepika najczęściej wykorzystywane jest jako dodatek do mieszanek ziołowych, mających zastosowanie w przypadku nieżytów żołądka, wzdęć, zapaleniach gardła (płukanki), czy drobnych wyprysków i uszkodzeń skóry (korzystnie wpływa na gojenie się ran) [4], [5]. Odwar do płukania gardła zalecany jest osobom używającym głos jako źródło dochodu (lektorom, nauczycielom oraz śpiewakom) [6].

Film:

Zachęcam do zapoznania się z playlistą „1000 roślin” na moim kanale na YouTube. Opowiadam na niej o 1000 jadalnych roślinach Polski! Pamiętaj zostawić subskrypcję oraz komentarz – wspierasz tym samym rozwój atlasu!

Wykaz źródeł:

1. Łukasz Łuczaj: Dzikie Rośliny Jadalne, Chemigrafia Krosno, Krosno 2004.
2. Bolesław Broda, Jakub Mowszowicz: Przewodnik do oznaczania roślin leczniczych, trujących i użytkowych, PZWL, Warszawa, 1985.
3. U. P. Hedrick: STURTEVANTS EDIBLE PLANTS OF THE WORLD, Dover Pubns; Later Printing edition (February 1, 1972)
4. Aleksander Ożarowski: Ziołolecznictwo. Poradnik dla lekarzy. WARSZAWA 1982 PAŃSTWOWY ZAKŁAD WYDAWNICTW LEKARSKICH.
5. Zoltán PALUCH, Lilla BIRICZOVÁ , Gergely PALLAG , Emanuel Carvalheiro, MARQUES, Natália VARGOVÁ, Eva KMONÍČKOVÁ: The Therapeutic Effects of Agrimonia eupatoria L. Physiol. Res. 69 (Suppl. 4): S555-S571, 2020 https://www.biomed.cas.cz/physiolres/pdf/2020/69_S555.pdf
6. Barbara Kowal-Gierczak, Eliza Lamer-Zarawska, Jan Niedworok: Fitoterapia i leki roślinne, Warszawa, PZWL, 2007.