Nawłoć kanadyjska

łac. Solidago canadensis

Prof. Łuczaj twierdzi, że podobno jadalne są liście oraz pędy, razem z kwiatostanami (gotowane). Wspomina także, że Indianie zbierali nasiona oraz korzenie (także gotowane). Zaleca ostrożność przy spożywaniu tej rośliny [1]. Istnieją ostrzeżenia, że spożycie większej ilości może powodować schorzenia przewodu pokarmowego u krów oraz kóz [2]. W przypadku gatunku niewystępującego w Polsce np. łac. Solidago odora, jest informacja, że schorzenia te może powodować nie sama roślina, a grzyb występujący na liściach (Colesporium asterum) [3]. Dodatkowo niektórzy stosują ogólne podejście do nawłoci i sprzedają jej ziele czy kwiaty, jako mieszanki różnych gatunków [4].

Ze względu na powyższe uwagi, nie zalecam spożywać nawłoci w dużych ilościach. Osobiście zbieram wyłącznie kwiatostany tej rośliny na wzmacniające herbaty. Mają łagodny i przyjemny smak.

Zajrzyj do darmowej próbki naszego atlasu roślin i podejmij decyzje o zakupie!

Jak prawidłowo rozpoznać?

Jest to silnie inwazyjna roślina, którą często można spotkać na ugorach oraz nieużytkach. Bardzo często rośnie stadnie. Jest zazwyczaj okazałych rozmiarów – do 1,5m wysokości. Posiada charakterystyczne żółte kwiaty (potem pojawia się w ich miejsce puch) oraz krótko owłosioną łodygę.

Wskazówka występowania:

Roślina ma ogólnokrajowy zasięg, często występuje na ugorach, miedzach oraz polach uprawnych jako chwast.

Z czym można pomylić?

Nawłoć łatwo rozpoznać, jednak można ją pomylić z innymi gatunkami. Pomyłka nie niesie ryzyka śmiertelnego zatrucia, bowiem wszystkie występujące nawłocie w Polsce mają podobne właściwości. W Polsce występują:

Nawłoć pospolita (łac. Solidago virgaurea) – posiada o wiele większe kwiaty (zwróć uwagę na pojedyncze kwiaty innych nawłoci, a nie całe wiechy). Najczęściej jest o wiele niższa (do 1m).

Nawłoć późna (łac. Solidago gigantea) – bardzo podobna do nawłoci kanadyjskiej, ale często większa (nawet ponad 2,5 metra wysokości). Łodyga w dolnej części jest naga, owłosiona tylko w obrębie kwiatostanu, często wiśniowo nabiegła i sino owoszczona [5].

Nawłoć alpejska (łac. Solidago alpestris) – roślina rzadka. W Polsce występuje wyłącznie w wyższych partiach Sudetów oraz Karpat. Jest o wiele mniejsza od innych gatunków nawłoci (maksymalnie do 50 cm).

Właściwości medyczne:

Jak podaje źródło, mieszanki ziołowe nawłoci mieszane są najczęściej z trzech gatunków: nawłoci pospolitej, późnej oraz kanadyjskiej [4]. Gatunki te mają zbliżone właściwości. Dr. Różański twierdzi, że można stosować 2 gatunki: nawłoć pospolitą oraz kanadyjską [6]. Nawłoć pospolita opisywana jest jako silnie moczopędna, a na przewód pokarmowy działa przeciwzapalnie oraz przeciwbakteryjnie (między innymi sprawdza się w nieżytach żołądka oraz jelit) [7].

Film:

Zachęcam do zapoznania się z playlistą „Poradnik Chwastożercy” na moim kanale na YouTube. Pamiętaj zostawić subskrypcję oraz komentarz – wspierasz tym samym rozwój atlasu!

Wykaz źródeł:

1. Łukasz Łuczaj: Dzikie Rośliny Jadalne, Chemigrafia Krosno, Krosno 2004.
2. Czesław Bańkowski, Jan Serwatka: Pożyteczne Chwasty, PZWL, Warszawa 1977.
3. Arthur O. Tucker, Thomas DeBaggio: The Encyclopedia of HERBS, A Comprehensive Reference to Herbs of Flavor and Fragrance, Timber Press, 2009
4. James A. Duke: Handbook of medicinal herbs, second edition, CRC Press, London, 2002.
5. Leokadia Witkowska-Żuk: Flora Polski. Rośliny leśne, MULTICO Oficyna wydawnicza, Warszawa, 2018.
6. Blog Dr. Różańskiego https://rozanski.li/244/nawloc-solidago/
7. Aleksander Ożarowski: Ziołolecznictwo. Poradnik dla lekarzy. PAŃSTWOWY ZAKŁAD WYDAWNICTW LEKARSKICH, Warszawa, 1982.